آن شوخ که مست باده بیهوشیست 

کارش همه کارهای گربه موشیست 

گر فحش دهد به من جوابش ندهم 

زیرا که جواب ابلهان خاموشیست

خداوندا

دستهایم خالی است ودلم غرق آرزو باقدرت بیکرانت یادستهایم راقوی کن یادلم را خالی از آرزو.

الهی! 
نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم، نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی. 
در اگر باز نگردد، نروم باز به جایی. 
پشت دیوار نشینم، چو گدا بر سر راهی. کس به غیر تو نخواهم، چه بخواهی چه نخواهی. 
باز کن در، که جز این خانه مرا نیست پناهی.

می روم خسته و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه خویش

به خدا می برم از شهر شما

دل شوریده و دیوانه خویش

می برم،تاکه در آن نقطه دور

شستشویش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه عشق

زین همه خواهش بیجا و تباه

می برم تا زتو دورش سازم

زتو،ای جلوه امید محال

می برم زنده بگورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد،می رقصد اشک

آه،بگذار که بگریزم من

از تو،ای چشمه جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه شادی بودم

دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله آه شدم،صد افسوس

که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

می روم،خنده به لب،خونین دل

می روم از دل من دست بدار

ای امید عبث بی حاصل

اثر فروغ فرخزاد