بشنو که از گلدسته ها بانگ “الله اکبر” می آید :آری ، خدا بزرگ تر است از غم ها و اندوه ها و ناامیدی ها و تنهایی های ما !

 خدایا مرا از خودم رها کن …هیچکس به اندازه خودم مرا آزار نداد !

 خدایا تو می دانی ما را چه می شود و ما خود نمی دانیم که ما را چه می شود !پس تو نجاتمان بده ، ای آنکه بی آنکه بگویم شنیده ای …

 خدایا دلم به سان قبله نماست ؛ وقتی عقربه اش به سمت “تــــو” می ایستد ، آرام می شود …

 در هیاهوی زندگی دریافتم چه دویدن هایی که فقط پاهایم را از من گرفت در حالیکه گویی ایستاده بودم !چه غصه هایی که فقط به سپیدی مویم حاصل شد در حالیکه قصه کودکانه اى بیش نبود !دریافتم کسی هست که اگر بخواهد میشود و اگر نخواهد نمی شود !به همین سادگی …

 چشمه ها در جاری شدن و علف ها در سبز شدن معنی پیدا میکنندکوه ها با قله ها و دریا ها با موج ها زندگی پیدا میکنندو همه ی انسان ها با عشق …پس بار خدایا بر من رحم کنبر من که میدانم ناتوانم رحم کنباشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشمباشد که حتی دست و پایی نداشته باشمو حتی من نباشد …اما نباشد لحظه ای که در قلبم”عشق” نباشد !

 خدایا بیا پشت آن پنجره که وا میشود رو به سوی دلم !بیا پرده ها را کناری بزن که نورت بتابد به روی دلم !خدایا کمک کن که پروانه ی شعر من جان بگیردکمی هم به فکر دلم باش ، مبادا بمیردخدایا دلم را که هر شب نفس می کشد در هوایتاگرچه شکسته ، شبی می فرستم برایت

 برایم نوشته بود :گاهی اوقات دستهایم به آرزوهایم نمی رسند شاید چون آرزوهایم بلندند …ولی درخت سرسبز و شاداب صبرم می گوید :امیدی هست چون خدایی هست … آری و چه زیبا نوشته بود !همواره با خود تکرار میکنم امیدی هست ؛ چون خدایی هست …

 ﺣﻤﺪ ﻭ ﺳﭙﺎﺱ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﯼ است ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻡ !

 خداونداخسته ام از فصل سرد گناه و دلتنگ روزهای پاکم …بارانی بفرست ، چتر گناه را دور انداخته ام !