حضرت حسین بن علی رضی الله عنه تاریخ انتشار18 دی 1387.امامان و بزرگان اهل سنّت همواره این كار یزید و فرماندهان او مانند عبیدالله بن زیاد، عمر بن سعد و شَمِربن ذی الجوشن را زشت دانسته اند و ازآنها اعلام برائت و بیزاری نموده اند و به شهادت رساندن ظالمانه ی حضرت حسین رضی الله عنه و یاران او را كاری بسیار نفرت انگیز دانسته و ناراحتی قلبی خویش را اظهار داشته اند. در اینجا با رعایت اختصار، نمونه هایی آورده می شود:-------------------------------------------------------------------------------حسین بن علی رضی الله عنه در پنجم شعبان سال چهارم هجری متولّد شد، رسول الله صلی الله علیه وسلم او را تحنیك كرد و برایش دعا فرمود و نامش را "حسین" گذاشت . حسین رضی الله عنه هنگام وفات رسول اكرم صلی الله علیه و سلم حدودشش سال و نیم عمر داشت ؛ زیرا او در ماه شعبان سال چهارم هجری به دنیا آمد و رحلت رسول اكرم صلی الله علیه و سلم روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاوّل سال یازدهم هجری واقع شد.ابو ایوب انصاری رضی الله عنه می فرمايد: روزی نزد رسول الله صلی الله علیه و سلم رفتم ، دیدم كه حسن و حسین رضی الله عنهما بر سینه ی رسول الله صلی الله علیه و سلم بازی می كنند، گفتم : یا رسول الله! اینها را دوست داری ؟ فرمود: چرا دوست نداشته باشم ، اینها دو ریحانه )موجب راحت و شادمانی ( من در دنیا هستند.حضرت حارث از حضرت علی رضی الله عنه )به طور مرفوع ( روایت كرده است كه پیامبر اكرم صلی الله علیه و سلم فرمود: »حسن و حسین سرور جوانان بهشت هستند.«یزید بن ابی زیاد می گوید: یك بار رسول خدا صلی الله علیه و سلم صدای گریه ی حسین را شنید، به مادرش )فاطمه ( فرمود : آیا نمی دانی كه گریه ی او مرا ناراحت می كند؟حضرت حسین رضی الله عنه در سپاهی كه در سال پنجاه و یك به فرماندهی یزید بن معاویه به سوی قسطنطنیه اعزام شد، شركت داشت .حضرت حسین رضی الله عنه بسیار نمازگزار و روزه دار بود، ایشان بیست بار پیاده به زیارت خانه ی خدا رفتند.حسین رضی الله عنه بسیار متواضع بود، روزی بر جماعتی از فقرا كه پاره نان هایی بر زمین گذاشته بودند و می خوردند گذشت و در حالی كه بر مركبی سوار بود به آنها سلام گفت ، آنان به او گفتند: ای پسر رسول خدا! بفرمایید! حسین از مركب خویش فرودآمد و گفت : )إن َّ اللهَ لا یحِب ُّ الْمُسْتَكْبِرین َ( »خدا مستكبران را دوست ندارد«، آنگاه نشست و با آنها مشغول خوردن شد و سپس فرمود : شما مرا دعوت كردید، من هم اجابت نمودم ، اكنون من شما را برای صرف غذا به خانه ی خود دعوت می كنم ، آنها دعوت او را پذیرفتند و به منزل وی رفتند.حكومت یزیدامیر معاویه رضی الله عنه حسن بن علی رضی الله عنه را ولیعهدو جانشین بعد از خود قرار داده بود، بعضی از كارگزارانش جانشینی یزید را مطرح كردند، اما وی در این باره متردّد بود، تا این كه حسن بن علی رضی الله عنه از دنیا رفت ، آنگاه تصمیمش قطعی گردید وبنا به محبّتی كه با او داشت او را اهل ولایت می دانست . یك بار به عبدالله بن عمررضی الله عنه گفت : از آن ترسیدم كه امّت را بدون فرمانروا رها كنم ، مانند گله ای كه زیر باران بدون چوپان سرگردان است .روزی كه به دست یزید بیعت شد، سی و چهار ساله بود.معاویه رضی الله عنه در سال 49 هـ . ق . مردم را برای بیعت با یزید فرا خواند، عموم مسلمانان با شناختی كه از یزید داشتند، این كار را نمی پسندیدند، عده ای به یزید گفتند كه این كار به صلاح تو نیست ، ترك كردن آن بهتر از خواستن آن است . لذا یزید از اراده ی خود باز آمد و با پدرش مشورت كرد و هر دو به ترك این امر موافقت كردند.چون سال 56 هـ. ق . فرا رسید، معاویه بار دیگر سامان دادن ِ بیعت یزید را آغاز كرد و به تمام شهرستان ها پیام داد؛ درنتیجه ، همه بیعت كردند، جز عبدالرحمن بن ابی بكر، عبدالله بن عمر، حسین بن علی ، عبدالله بن زبیر و ابن عبّاس )رضی الله عنهم(. امیرمعاویه رضی الله عنه برای ادای عمره عازم مكّه شد، بعد از ادای عمره در راه بازگشت وقتی از مدینه می گذشت ، خطبه ای ایراد كرد وهمه ی این افراد در آنجا حضور داشتند. مردم در حضور آنان با یزید بیعت كردند، اما آنها نه مخالفت كردند و نه موافقت خود را اعلام داشتند؛ زیرا می ترسیدند. بدین ترتیب بیعت با یزید در سایر شهرها كامل گردید و از هر جا مردم و گروه ها به نزد یزید می آمدند.سیره و اخلاق یزیدطبرانی می گوید: »یزید در جوانی اهل شراب بود و به شیوهی جوانان عمـل می كرد.«ابن كثیر می گوید:»یزید خصلت های خوبی هم داشت ؛ مثل سخاوت ، بردباری ، فصاحت ، شعرگویی ، شجاعت و حسن تدبیر در كشورداری . از جمال و زیبایی نیز برخوردار بود و خوش برخورد بود، از عیوبش این كه دنبال خواسته های نفسانی می رفت ، گاهی بعضی ازنمازها را ترك می كرد و نمی خواند. بیشترین عیبی كه متوجه او شده ، شراب خواری وشهوت پرستی و ارتكاب بعضی از اعمال ناپسند بود. یزید را به »زندیق « و ملحد بودن متّهم نكرده اند، بلكه فاسق بوده است . گویند: یزید به موسیقی ، باده نوشی و شكار، شهرت داشت و به داشتن سگ و غلام علاقه مند بود، قوچ و خرس و میمون را به جان هم می انداخت و تماشا می كرد.یزید در سال 25 یا 26 یا 27 هجری ـ بنابر اختلاف روایات ـ به دنیا آمد و در زمان حیات پدرش برای او بیعت گرفته شد و بعد از وفات پدرش ، این بیعت را در رجب سال 60 هجری تجدید و مؤكد كرد.عمر بن خطاب رضی الله عنه فرمود:» به پروردگار كعبه سوگند! كه می دانم عرب چه وقت هلاك می شود؛ وقتی كه زمامدار آنها كسی باشد كه زمان جاهلیت را در نیافته و در اسلام نیز رسوخ و امتیازی نداشته باشد.«ولایت یزید ـ كه سیره اش ذكر شد ـ حادثه ای بود كه در عصر اول اسلام و عصری كه متصل با دوره خلافت راشده بود، قابل تحمل نبود، در آن وقت هنوز بزرگانی از صحابه و تابعین در قید حیات بودند و در میان آنان كسانی بودند كه به خلافت و رهبری مسلمانان سزاوارتر بودند و بهتر می توانستند اهداف و آرمان های اسلامی را كه قرآن بیان فرموده و مقصود تشكیل خلافت هستند تحقق بخشند. بنابراین طبیعی بود كه نسبت به این امر بیش از زمان های بعدی حساسیت نشان داده شود.فاجعه ی كربلااگر امكان طفره رفتن از ذكر این حادثه ی دلخراش وجود داشت ، حادثه ای كه سر هر مسلمان را از شرم پایین می آورد و پیشانی اش را عرق آلود می كند، ما اصلاً به ذكر آن نمی پرداختیم ، اما تاریخ همگام با حوادث تلخ و شیرین به سیر خود ادامه می دهد و مورّخ به خاطر ثبت وقایع و اتمام سخن خود مجبور است برخلاف خواست قلبی خود به ذكر این گونه فاجعه ها بپردازد.حضرت حسین رضی الله عنه، از بیعت با یزید خودداری كرد و براین امر اصرار ورزید و در شهر جدّ بزرگوارش ماند. یزید و كارگزارانش ، امتناع وی را بیش از انكار عبدالله بن عمر، عبدالرحمن بن ابی بكر و عبدالله بن زبیر و دیگران اهمیت دادند؛ زیرا از قرابت او با رسول الله صلی الله علیه وسلم و تأثیر این قرابت آگاهی داشتند و موضع ِ پدرش را در برابر حكومت امیر معاویه پیش نظرداشتند؛ اما باز هم حضرت حسین رضی الله عنه نرمش اختیار نكرد و تسلیم نشد و از موضعی كه با بصیرت و اطمینان انتخاب كرده بود منحرف نگشت .دعوت اهل عراق از حسین رضی الله عنه و فرستادن مسلم به كوفه هنگامی كه مطالبه ی بیعت با یزید شدت گرفت ، حضرت حسین رضی الله عنه به مكّه پناه برد. عراقیان نامه های زیادیبه او نوشتند و او را به عراق دعوت كردند و عده ای را با حدود 150 نامه نزد او فرستادند، آنان می گفتند: صدهزار نفر تو را یاری خواهند كرد، هر چه زودتر به سوی ما بشتاب تا به جای یزید به دست تو بیعت كنیم . در آن هنگام حضرت حسین رضی الله عنه پسرعموی خود، مسلم بن عقیل را به كوفهفرستاد تا واقعیت كار را برایش گزارش كند و كار بیعت را برای او سامان دهد و نامه ای نیز به عراقیان نوشت و به او سپرد.مسلم وقتی به كوفه رسید، از او استقبال نموده و به دست او برای خلافت حسین رضی الله عنه بیعت كردند و سوگند خوردند كه او را با جان و مال خود یاری خواهند كرد. ابتدا دوازده هزار نفر بیعت كردند كه سپس تعدادشان به هیجده هزار نفر رسید. مسلم به حضرت حسین رضی الله عنه نامه نوشت كه كار بیعت سامان یافته و زمینه برای آمدن شما فراهم است ، لذا خود را به كوفه برسان ! حسین رضی الله عنه از مكّه به قصد كوفه حركت كرد. در این اثنا، یزید، استاندار كوفه ، نعمان بن بشیر را بر كنار كرد، به دلیل این كه در برابر حضرت حسین رضی الله عنه موضع ِ ضعیفی اتّخاذ كرده بود و استانداری كوفه و بصره را به عبیدالله بن زیاد واگذار كرد.رفتار كوفیان با مسلم مسلم بن عقیل بر مركب خود سوار شد و مردم را به سوی خود فرا خواند. چهار هزار نفر از كوفه گرد او جمع شدند، عبیدالله بن زیاد سران قبایل را جمع كرد و قصر را به روی مردم بست ، وقتی مسلم باسپاهش به درِ قصر رسیدند، هر یكاز سران قبایل كه قبلاً با عبیدالله در قصر بودند به اقوام خود اشاره كردند كه مسلم را رها كنید و برگردید و آنان را تهدید كردند. از سوی دیگر عبيدالله بن زیاد گروهی از سربازان خود را بسیج كرد تا در شهر گشت كنند و مردم را از یاری كردن مسلم بازدارند، مردم او را تنها گذاشتند، زنان می آمدند و فرزندان و برادران خود را از یاری مسلم منصرف می كردند و به خانه باز می گرداندند. مردان به برادران و پسرانخود می گفتند: اگر از او جدا نشوید، فردا كه لشكر شام از راه می رسد، چه كار می كنید؟بدین ترتیب مردم ، مسلم را تنها گذاشته و از اطراف او پراكندهشدند و جز پانصد نفر كسی باقی نماند، سپس به سیصد نفررسیدند، سپس كمتر شدند تا آن كه بیش از سی نفر نماند. مسلم نماز مغرب را با آنها خواند و عازم دروازه های »كنده « شد، درحالی كه ده نفر بیشتر با او نبود. سپس این ده نفر هم از دور او پراكنده شدند و خودش تنها ماند، حتی كسی نبود او را راهنمایی كند یا به خانه ی خود پناه دهد. تاریكی او را فرا گرفت و او در بین راه سرگردان بود و نمی دانست به كجا برود.داستان بی یار و مددكار ماندن مسلم توسط كوفیان ، طولانی و دردآور است و این خود دلیل آشكاری است بر این امر كه خضوعو كرنش در برابر قدرت و مادیات و كسب جاه و منصب جزء طبیعت بشری و از نقاط ضعف وی به شمار می رود، هرچند این عمل با اصول و ارزش ها و الگوها تضاد داشته باشد.سرانجام مسلم به خانه ای پناه برد، خانه را محاصره كردند و او را مورد حمله قرار دادند، او نیز شمشیر به كف گرفت و بهمبارزه پرداخت ، تا سه بار آنان را از خانه بیرون راند، آنگاه از بیرون سنگ پرتاب كردند و خانه را به آتش كشیدند. ناچار ازخانه بیرون آمد و به نبرد پرداخت . عبدالرحمن بن محمد بن اشعث صاحب منزل ، او را امان داد، مسلم خود را تسلیم كرد، آنان او را بر قاطری سوار كردند و خلع سلاح نمودند، او دیگر قدرتی نداشت ، بنابراین به گریه افتاد و دانست كه كشته میشود.پیام مسلم به حسین رضی الله عنهحضرت حسین رضی الله عنه همان روز كه مسلم كشته شد یا یك روز قبل ، از مكّه خارج شده بود. مسلم از محمّد بن اشعثخواست كه كسی را نزد حسین بفرستند تا به وی بگوید كهبازگردد و فریب كوفیان را نخورد؛ زیرا آنها همان یاران پدرش بودند كه آرزو می كرد با مرگ یا كشته شدن از دستشان رهایی یابد و به او بگوید كه اهل كوفه به او دروغ گفته اند و به من نیز خیانت كرده اند. فرستاده ی اشعث ،حسین را در محل »زباله « )كه مسافت چهار روز راه با كوفه فاصله داشت ( ملاقات كرد و پیام مسلم را به او رسانید، اما حضرت حسین رضى الله عنه باور نكرد و گفت : »هر چه خدا بخواهد همان خواهد شد، هر بلایی كه بر سر ما بیاید آن را در حق ّخود موجب اجر و پاداش و در حق ّ فرمانروایان موجب تباهی می شماریم .«مسلم را پس از دستگیری نزد ابن زیاد بردند، سخنان تند و تیزی بین آنها درگرفت . سپس ابن زیاد فرمان داد تا او را بالای كاخ ببرند، در حالی كه او را می بردند تكبیر می گفت و ستایش و سپاس خدا را به جای می آورد و آمرزش می خواست تا اينكه بالاخره مردی بنام "بكیر بن عمران" گردنش را زد و سرش را از بالای كاخ به زمین پرتاب كرد و آنگاه پیكرش را به دنبال سرش فرو افكند.هنگامی كه مردم از قصد حسین برای رفتن به كوفه مطّلع شدند، نسبت به آینده ی او نگران شدند و او را از این كار بازداشتند.دوستان و اهل رأی نظر دادند كه نباید به عراق برود؛ عبدالله بن عباس رضی الله عنه گفت : عراقیان مردمی مكّارند، فریب آنها را مخور! تو همین جا بمان و به مردم عراقبنویس كه حاكم خود را بیرون كنند، اگر چنین كردند نزد آنها برو! حسین رضی الله عنه گفت : ای پسر عمو!به خدا سوگند! می دانم كه تو خیرخواه من هستی اما من تصمیم دارم به سوی آنها حركت كنم . ابن عباس گفت : حال كه بر رفتن خود مصمم هستی پس زن و فرزندت را همراه مبر، به خدا! می ترسم كه تو را نیز مانند عثمان كه زن و فرزندش ناظر قتل او بودند، بكشند.حضرت عبدالله بن عمررضی الله عنه نیز به نزد وی رفت و خواست كه او را از رفتن به كوفه منصرف كند، چون حضرت حسین رضى الله عنه امتناع ورزید او را در آغوش گرفت و با چشمگریان گفت : »ای كسی كه كشته خواهی شد! تو را به خدامی سپارم .« عبدالله بن زبیر نیز او را از رفتن باز داشت ، حسین گفت : »خبر پیمان بیعت چهل هزار نفر به من رسیده كه همگی سوگند یاد كرده اند كه مرا یاری خواهندكرد.«ابوسعید خدری ، جابر بن عبدالله و سعید بن مسیب نیز از ايشان خواستند كه به كوفه نرود، اما وى نپذیرفت و به راه خود ادامه داد. حضرت حسین در بین راه ، با »فرزدق « )شاعر معروف ( ملاقات كرد و احوال مردم عراق را از او پرسید، فرزدقگفت : ای فرزند رسول خدا! دل های مردم با توست ، ولی شمشیرها علیه توست و پیروزی هم با خداست .حسین بن علی رضی الله عنه در راه كوفه حضرت حسین رضی الله عنه در حالی كه از سرنوشت مسلم و رویدادهای كوفه آگاهی نداشت ،همراه با اهل بیت خود و شصت نفر از اهل كوفه كه او را همراهی می كردند از مكّه خارج و بسوی كوفه رهسپار شد،. در بین راه )در محلی به نام زدود( از قتل مسلم و هانی بن عروة اطّلاع یافت ، آن گاه بارها »إنا لله و إنا إلیه راجعون « را می خواند. مردم گفتند: حال كه چنین است خود را به كشتن مده ، فرمود: »زندگی بعد از آنها فایده ای ندارد.« وقتی به محل "حاجز" رسید، فرمود :»شیعیان ما دست از یاری ما كشیده اند، هر كس دوست دارد از همین جا برگردد و هیچ گونه ملامت و سرزنشى متوجه او نخواهد شد.« با شنیدن این سخن ، عده ای ازهمراهانش پراكنده شدند )اینها بادیه نشینانی بودند كه در بین راه به ايشان پیوسته بودند( و به جز كسانى كه از مكّه با لشكرهمراهبودند كس ديگری باقی نماند.عبیدالله بن زیاد سپاهی به فرماندهی "حرّبن یزید تمیمی" به سوی حضرت حسین رضی الله عنه فرستاد. حرّ در محلی به نام ذوحم به حضرت حسین رضی الله عنه رسید. حضرت حسین رضی الله عنه نماز ظهر را با آنان خواند و هر گروه به جای خود بازگشتند. بعد از ادای نمازعصر، حضرت حسین رضی الله عنه دو كیسه ی انباشته از نامه بیرون آورد و در برابر ایشان بر زمین ریخت و تعدادی از آنها را خواند و سبب آمدن خود را توضیح داد، حرّ گفت : ما از این كسانی نیستیم كه برای تو نامه نوشته اند، )ما برای جنگ با شما نیامده ایم ، فقط مأموریت داریم تا رسیدن به نزد ابن زیاد شما را همراهی كنیم. حضرت حسین رضی الله عنه فرمود: مرگ از این كار آسان تر است . حرّ با شنیدن این حرف برگشت و به گوشه ای رفت . در این هنگام جمعی از مردم كوفه به نزد حسین رضی الله عنه آمدند، از آنان احوال مردم آنجا را جویا شد. یكی از آنان كه مجمّع بن عبیدالله عامری بود، گفت : »سران و بزرگان مردم رشوه های بزرگ دریافت كرده اند و كیسه هایشان پر شده است و همگی علیه شما هم دست شده اند، اما بقیه ی مردم ، دل هایشان به هوای شما پَر می زند، ولی فردا شمشیرشان به كشتن شما از نیام بیرون خواهد آمد.«هنگامی كه حضرت حسین رضی الله عنه به محل »نینوا«)نزدیك كربلا( رسید، پیك ابن زیاد نامه ای برای حرّ آورد كه به او فرمان داده بود تا حضرت حسین رضی الله عنه را از راه بیابانی ، آرام آرام به سوی عراق هدایت كند، تا سپاه او در رسد. روز بعد )دوم محرم سال 61 هـ . ق .( عمر بن سعد با لشكرش از راه رسید، حسین رضی الله عنه به او گفت : من از شما یكی از این سه چیز رامی خواهم ؛ یا مرا بگذارید تا از همان راهی كه آمده ام برگردم ، یا این كه نزد یزید بروم ودست در دست او قرار دهم تا او چه كند، یا این كه راهم را به سوی ترك ها باز گذارید تا با آنها بجنگم و كشته شوم. عمر بن سعد خواسته های وی را به اطلاع ابن زیاد رسانید، ابنزیاد خواسته ی او را پذیرفت و تصمیم گرفت كه او را نزد یزید حاضر كند، اما شَمِربن ذی الجوشن مخالفت كرد و گفت : باید او به فرمان تو تن در دهد، زیاد به عمر بن سعد همینچیز را ابلاغ كرد، حسین رضی الله عنه گفت : »سوگند به خدا كهاین كار را نخواهم كرد.«عمربن سعد جنگ با حسین رضی الله عنه را به تأخیر انداخت و وقت گذرانی كرد. زیاد، شَمِربن ذی الجوشن را به سوی او فرستاد و به او گفت : نزد عمربن سعد برو، اگر او پیشروی كرد همراه او بجنگ درغیر این صورت گردنش را بزن و خود بهجای او فرمانده باش ! حدود سی نفر از همراهان ابن سعد كهاز اعیان كوفه بودند، وقتی دیدند كه هیچ یك از خواسته های حسین پذیرفته نشد، گفتند: فرزندرسول الله صلی الله علیه و سلم سه پیشنهاد عرضه كرد و شما یكی از آنها را هم نـپذیرفتید، همراهی با شـما جـایز نیست . سـپس به حسـین پیوستند و هـمراه او جنگیدند.در میدان كربلاهنگامی كه حضرت حسین رضی الله عنه به كربلا رسید، پرسید:اسم این سرزمین چیست ؟ گفتند: كربلا، فرمود: »آری ، كرب )غم (و بلا«. ابن زیاد به ابن سعد فرمان داد تا آب را بر روی حضرت حسین رضی الله عنه ببندند، حضرت حسین رضی الله عنه خطاب به یارانش در حالی كه شمشیرهای خود را حمایل كرده بودند فرمود: آب بردارید و اسب های خود و اسب های دشمن را سیراب كنید. و نماز ظهر رابا آنان خواند.ابن سعد، شَمِر بن ذی الجوشن را به فرماندهی پیاده نظام منصوب كرد، شب پنجشنبه نهم محرم ، به حسین و یارانش تاختند. حسین در آن شب به اهل بیتش سفارش هایی كرد و برای یارانش خطبه ای ایراد نمود و فرمود :»شما اختیار دارید بروید و مرا تنها بگذارید؛ زیرا دشمن مرا می خواهد.« برادران ،پسران و برادرزادگان وی عرض کردند:»خدا هرگز روزی را نیاورد كه پس از تو زنده بمانیم .« فرزندان عقیل گفتند:»خود و اموال و خویشان خود را فدایت خواهیم كرد، بعد از شمازندگی برای ما تلخ و ناگوار خواهد بود.«حضرت حسین رضی الله عنه روز جمعه و بنا به روایتی روز شنبه دهم محرم ، نماز صبح را با یاران خود كه سی و دو سوار و چهل پیاده بودند، خواند و سپس بر اسب خود سوار شد و قرآن را پیش روی خود قرار داد. پسرش ، علی بن حسین )زین العابدین ( نیز كه ضعیف و بیمار بود، در جنگ شركت كرد. حسین نزدیك سپاه دشمن رفت و آنها را از نسب ، مقام و مرتبت وفضایل خویش آگاه ساخت و فرمود »من فرزنددختر پیامبر شما هستم . به خود آیید و از خویشتن بپرسید كه آیا برای شما رواست كه فردی چون مرا بكشید؟...«در این هنگام حرّبن یزید ریاحی به اسب خود نهیب زد و به حضرت حسین پیوست و در ركاب او جنگید تا كشته شد.شمربن ذی الجوشن به یاران حسین رضی الله عنه حمله برد، آنان مردانه در برابر او ایستادگی كردند. حسین رضی الله عنه برای آنان دعای خیر می كرد و می فرمود :»خداوند بهترین پاداش پرهیزگاران را به شما عنایت كند!« یاران حضرت حسین تا پای جان جنگیدند، بسیاری از برادران حسین بن علی رضی الله عنهما به شهادت رسیدند. "شمر" فریاد برآورد كه؛ منتظر چه هستید؟ او-حسین- را بكشید. "زرعه بن شریك تمیمی" پیش رفت و با شمشیر به شانه مبارکش ضربه ای وارد کرد، سپس "سنان بن انس نخعی" جلو رفت و ابتدا ایشان را با نیزه مورد ضربه قرار داد و سپس از اسب فرود آمد و سر مبارک حضرت حسین را از تن جدا كرد.ابومخنف به نقل از جعفربن محمد می گوید:» هنگامی که حضرت حسین رضی الله عنه به شهادت رسید سی و سه زخم ِ نیزه و سی و چهار ضربه شمشیر بر بدن مبارکش ظاهر بود.«بنابر قول مشهور مورخین تعداد كسانی كه با حضرت حسین رضی الله عنه در كربلا شهید شدند هفتاد و دو نفر بودند. از محمّدبن حنفیه نقل شده است كه :»هفده نفر از نسل حضرت فاطمه رضی الله عنها ب ه همراه حضرت حسین رضی الله عنه به شهادت رسیدند.«حضرت حسین رضی الله عنه روز جمعه دهم محرم سال شصت و یكم هجری به شهادت رسید. در آن هنگام عمر ایشان پنجاه وچهار سال و شش ماه و پانزده روز بود.در حضور یزیدهشام می گوید: »هنگامی كه سر حضرت حسین رضی الله عنه به نزد یزید آورده شد، چشمان یزید پر از اشك شد و گفت :»من بدون قتل حسین از شما راضی بودم ، خدا پسر سمیه را لعنت كند! به خدا اگر من همراه او- حسین- بودم او را می بخشیدم .«یكی از غلامان آزاد شده ی معاویه می گوید: »هنگامی که سر حضرت حسین رضی الله عنه در مقابل یزید گذاشته شد، دیدم كه گریه می كند و می گوید: اگر میان او و ابن زیاد نسب و پیوندیبود، چنین نمی كرد.زنان و همراهان بازمانده ی حضرت حسین را نزد یزید بردند، یزید ابتدا با خشونت برخورد كرد، اما دیری نگذشت كه رفتار خود را تغییر داد و با مهربانی پیش آمد و آنها را نزد اهل بیت خود برد و آنان را گرامی داشت و سپس به مدینه فرستاد.واقعه ی حرّه و مرگ یزیدداستان حرّه در سال 63هـ رخ داد، این حادثه لكّه ی ننگی است بر پیشانی تاریخ صدر اسلام . زیرا یزید به مسلم بن عقبه اجازه داد كه به مدت سه روز شهر مدینه را مورد هرگونه غارت و تاراج قرار دهد. ابن كثیر در مورد این قضیه میگوید:»در این سه روز به قدری فساد و خراب كاری در شهر نبوی صورت گرفت كه از حد و مرز خارج است . یزید می خواستسلطه و قدرت خود را مستحكم كند و بدون منازع و مخالف حكومت كند، اما پوزه اش به خاك مالیده شد و خداوند او را ناكام گردانید.«یزید بعد از آن زیاد زنده نماند و از حكومت بیش از چهار سال بهره نبرد و در چهاردهم ربیع الاول سال 64 هجری قمری در گذشت .با مرگ یزید، حكومت آل ابوسفیان پایان یافت و به بنی مروان بن حكم منتقل شد و در میان آنها دست به دست گشت تا این كه به بنی عبّاس رسید. خداوند مالك حكومت هاست ، اوست كه به هر كس بخواهد حكومت می بخشد و از هر كس بخواهد حكومت را می گیرد. هر كس را بخواهد عزّت می دهد و هر كس را بخواهد ذلیل می كند.فاجعه ی كربلا از منظر علمای اهل سنّت امامان و بزرگان اهل سنّت همواره این كار یزید و فرماندهان او مانند عبیدالله بن زیاد، عمر بن سعد و شَمِربن ذی الجوشن را زشت دانسته اند و از آنها اعلام برائت و بیزاری نموده اند و به شهادت رساندن ظالمانه ی حضرت حسین رضی الله عنه و یاران او را كاری بسیار نفرت انگیز دانسته و ناراحتیقلبی خویش را اظهار داشته اند. در اینجا با رعایت اختصار، نمونههایی آورده می شود:صالح ، فرزند امام احمد بن حنبل می گوید: به پدرم گفتم : عده ای می گویند كه یزید را دوست دارند. گفت : ای فرزندم ! آیاكسی كه به خدا و روز قیامت ایمان دارد، می تواند یزید را دوست داشته باشد؟ گفتم : پس چرا او را لعنت نمی كنی ؟ گفت : توكجا دیده ای كه پدرت كسی را لعنت كند.شیخ الاسلام ابن تیمیه در گفتگویی که با یكی از فرماندهانسپاه مغول به نام »بولایی « كه در فتنه ی بزرگ به دمشق آمده بود، چنین گفت : »هر كس حسین را كشته یا در قتل وی همكاری داشته یا به قتل او راضی بوده است ، لعنت خدا و فرشتگان و انسان ها بر او باد!خداوند نه عذاب را از آنها دور می كند و نه عوض قبول می كند.«»خداوند حضرت حسین رضی الله عنه را به وسیله ی شهادت عزّت بخشید و سرافراز نمود و كسانی را كه او را كشتند یا در كشتن اوكمك كردند یا بدان راضی بودند، رسوا ساخت .« حضرت حسین رضی الله عنه با پیروی از شهدای پیشین اسلام ، جان خود را بر كف نهاد.همانا او و برادرش سرور جوانان اهل بهشت هستند. آنها زمانی پرورش یافتند كه اسلام دارای عزّت و سیادت بود، لذا آن زحمات و رنج هایی كه خانواده ی آنها در راه هجرت و جهاد و تحمّل آزار و اذیت كفار متحمّل شدندبه آنها نرسید، بنابراین خداوندبه وسیله ی شهادت ، كرامت آنها را تكمیل گردانید و به درجات آنها افزود. قتل او معصیت بسیار بزرگی است و خداونددستور فرموده است كه به هنگام مصیبت صبر پیشه كنید و »إنالله وإناإلیه راجعون « بخوانید؛ آنجا كه می فرماید:)وَبَشِّرِ الصَّابِرِین َ الَّذِین َ إذَا اَصَابَتْهُم مُصِیبَة ٌ قَالُوْا إنَّاللهِ وإِنّا إلَیه ِ رَاجِعُون َ* اُوْلَئِك َ عَلَیهِم ْ صَلَوَات ٌ مِن رَبِّهِم ْ وَرَحْمَة ٌوَ اُولَئِك َ هُم ُ الْمُهْتَدُون َ(»و بشارت بده به صابران و استقامت كنندگان ، كسانی كه هرگاه مصیبتی به آنها رسد، می گویند: ما از آن خدا هستیم و به سوی او بازمی گردیم .«علامه احمد سرهندی ، معروف به مجدّدالف ثانی ، متوفی 1034 هـ . ق . در یكی از نامه هایش می نویسد:»یزیدِ محروم از سعادت ، از زمره ی فاسقان به شمار می آید، توقّف در لعنت او فقط بنابراصل مقرّر اهل سنّت است كه می گویند: نباید به لعن شخص معین گرچه كافر هم باشد مبادرت ورزید، مگر آنكه به یقین معلوم شود كه خاتمه ی او بر كفر بوده ودرحالت كفر از جهان رفته است ؛ مانند ابولهب و زنش . این بدان معنی نیست كه یزید سزاوار لعنت نمی باشد؛ زیرا خداوندمی فرماید:)إن َّ الَّذین َ یؤْذُون َ اللهَ وَ رَسُولَه ُ لَعَنَهُم ُ اللهُ فِی الدُّنْیا وَالآخِرَة ِ(»كسانی كه خدا و پیامبرش را مورد آزار و اذیت قرار می دهند، خداوند آنها را در دنیا و آخرت از رحمت خود دور و لعن می كند.«محدّث بزرگ ، علامه شیخ عبدالحق بخاری دهلوی )متوفی 1052 هـ . ق .( در كتاب »تكمیل الإیمان « می نویسد:»خلاصه این كه یزید از نظر ما مبغوض ترین و منفورترین فرد است ، جرایمی را كه این بدبخت ِ بی سعادت در امت اسلام مرتكب شد كسی مرتكب نشده است .«امام احمدبن عبدالرحیم ، معروف به شاه ولی الله دهلوی )متوفی 1176( در كتاب معروفش »حجة الله البالغه « در بحث »فِتَن «پیرامون تشریح »دعاة الضلال « )دعوتگران به سوی گمراهی ( كه در حدیث آمده است ، چنین می نویسد:»دعوتگران به سوی گمراهی یكی یزید در شام و دیگری مختار در عراق بودند.«این بحث را با گفتاری منصفانه از دانشمند و مصلح بزرگ ، علامه رشید احمد گنگوهی )متوفی 1323 هـ . ق .( به پایان می بریم ، ایشان در فتاوای خویش می نویسد:»هر چند اعمال ناشایست یزید موجب لعن هستند، ولی از اخبار و روایات تاریخی و قراین معتبر ثابت نشده كه آیا او این اعمال را حلال می دانست یا خیر و در صورت حلال دانستن در حالت كفر مرده است یا خیر؟ و تا زمانی كه چنین امری محقّقاً به ثبوت نرسیده باشد نمی توان قطعاً حكم كرد، پس مدار جواز و عدم جواز لعن ]در این موضوع[ بر مبنای تاریخ استوار است . بنابراین احتیاط و بهترین راه برای ما سكوت است ؛ زیرا اگر لعن جایز باشد در لعنت نكردن هیچ اشكالی وجود ندارد؛ برای این كه لعن كردن نه فرض است نه واجب و نه سنت و نهمستحب ، بلكه فقط مباح است . اگر كسی كه او را لعنت می كنیم ، مستحق لعنت نباشد، درست نیست كه خود را با معصیت آلوده كنیم .«فعالیت برای تغییر نظام فاسد و ارزش آن خلافت ، بعد از خلفای راشدین ـ متأسّفانه ـ به تدریج به نظام موروثی و خاندانی مبدّل گشت . عرب و مسلمانان ، در برابر این نظام ، سرتسلیم فرود آوردند، هیچ كس نمی توانست در قیام علیه خلیفه ی اموی و عباسی امید پیروزی داشته باشد، مگركسانی كه از شرافت نسبی و برتری خانوادگی برخوردار بودند و همچنین از حمایت و پشتیبانی قومی و مردمی بهره مند بودند و توان مبارزه با قدرت مستحكم آنها را داشتند. از اینجاست كه كلّیه كسانی كه در برابر حكومت اموی و عبّاسی قیام كرده و پرچم جهاد را بلند كردند. لذا كسانی كه از اوضاع فاسد روزگار خود به تنگ آمده و از ضایع شدن اموال مسلمانان در خوش گذرانی های حكّام رنج می بردند، مبارزان و اصلاح طلبان را یاری نموده و به حمایت آنها كمر بستند.بعد از قیام حسین بن علی رضی الله عنه نواده ی او، زیدبن علیبن حسین در برابر هشام بن عبدالملك اموی قیام كرد. وی در سال 122 هـ . ق . كشته و به دار آویخته شد. امام ابوحنیفه ؛ او را در این قیام حمایت و یاری كرد و ده هزار درهم مساعدت نمود.سپس از اولاد حسن بن علی ، محمد بن عبدالله بن حسن بن علی ذوالنفس الزكیه ، در مدینه و برادرش ، ابراهیم در كوفه دربرابر منصور عبّاسی قیام كردند. امام ابوحنیفه و امام مالك از طرفداران ذوالنفس الزكیه بودند، امام ابوحنیفه آشكارا او را یاریمی كرد و با كمك های مالی فراوان نیز از او حمایت می نمود و به حسن بن قحطبه ، یكی از فرماندهان نظامی ارتش منصورتوصیه نمود كه با ذوالنفس الزكیه نجنگد، لذا ابن قحطبهاز جنگ با او بازآمد و از منصور عذرخواهی كرد. به همین دلیلمنصور با امام ابوحنیفه دشمن شد و ایشان را مورد شكنجه و آزار قرار داده و به زندان اندخت تا اینکه در همان زندان جان به حان آفرین تسلیم نمود.در تاریخ كامل ابن اثیر آمده است كه مردم مدینه از امام مالك بن انس ؛ پرسیدند: ما كه با ابوجعفر )منصور( بیعت كرده و با او پیمان بسته ایم ، آیا می توانیم پیمان را بشكنیم و محمد ذوالنفس الزكیه را در قیام علیه منصور یاری كنیم ؟ امام مالك در پاسخ گفت : »بیعت شما از روی اجبار و اكراه بوده است ، لذا شما مكلّف به رعایت این پیمان نیستید«. آنگاه مردم به یاری محمد شتافتند. محمّد در ماه رمضان سال 145 هـ . ق . در مدینه به شهادت رسید و برادرش ، ابراهیم نیز در ذیقعده ی همان سال به شهادت رسید.این فعالیت ها به ظاهر ناكام ماند و نتیجه ی مطلوب حاصل شد؛ زیرا حكومت ها بسیار مقتدر و دارای توان رزمی وریشه ی مستحكم بودند. در تاریخ گذشته و معاصر بسیاری از نهضت ها و فعالیت ها دیده شده كه بر پایه ی اخلاص ، ایمان ،شجاعت وپایمردی استوار بوده و رهبران آنها و نیز پیروان آنها در فداكاری جانی و مالی هیچ گونه كوتاهی نكرده اند، اما با این همه باز هم در برابر حكومت های منظّم و تا دندان مسلح با شكست مواجه شده اند. این امر چیز جدیدی نیست و در نظام آفرینش و قانون طبیعی جهان شگفتی ندارد. گرچه این فعالیت ها از نظر سیاسی و نتیجه ی ظاهری به موفقیت نرسیدند، اما خدمت بزرگی برای اسلام انجام دادند؛ زیرا تاریخ اسلام و شرافت و كرامت امت اسلامی را حفظ نمودند. اگر این فعالیت ها در ادوار مختلف وجود نمی داشت ، تاریخ اسلام مجموعه ای بود از داستان های خودخواهی ، زورگویی ، تطمیع وتهدید پادشاهان جبّار و سودجو و كرنش آدم های درباری و فرصت طلب . این مجاهدان ِ قهرمان و مؤمنان از خودگذشته ، جان بر كف نهاده و در برابر رژیم های فاسد و تطمیع مادی آنان سر تسلیم فرود نیاوردند و برای نسل های آینده الگوهایی درخشان از ایمان و یقین به جای گذاشتندكه هموارهبر تارك تاریخ نورافشانی می كنند و الهام بخش دلاوری اسلامی و قیام علیه فساد و دفاع از اسلام مظلوم و كرامت از دست رفته ی آن است .حقّا كه این خود میراث افتخارآمیز و سرمایه ی گران بهایی است كه موجب عزّت اسلام و سربلندی مسلمانان است .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: